باران هاى مه پاش شمال ، نم دريا، پوشش مخملين سبز جنگل ها وخزه هاى سبز آرميده بر تنه خيس قهو ه اى درختان، شاليزار هاى سبز زير لعاب زرگون آفتاب و مردمانى ميهمان نوازخاطراتى است كه تا ابد در ذهن گردشگران استان گيلان جاودانه مى شوند.
جغرافياى دلپذير گيلان مجموعه اى است بى بديل از شاهكارها و مواهب خدادادى حاصل درياى هميشه آبى خزر، تجلى يافته در آيينه امواج آرام كرانه هاى دل انگيز، جلگه ها، كوهپايه هاى جنگلى با گستره سبز شاليزار هاى برنج، عطر خوش مخمل سبز بوته هاى چاى ، ييلاقات مصفا و رودخانه هايى زلال و پر پيچ و خم كه شايد در خارج از اين استان تنها بتوان همه اين بهشت چشم را يكجا تنها در رؤيا تصور كرد.
وجود تالاب هاى زيباى اميركلايه لاهيجان ، خطيب گوران و كهنه گوراب فومن ، بندر كياشهر، استيل آستارا و تالاب بين المللى انزلى به عنوان توقفگاه و پناهگاه هزاران پرنده زيباو رنگارنگ دريايى و قو هاى سپيد ، مانند طاووسى زيبا پر هاى افسونگر خود را براى پذيرايى از مسافران گسترده است.
تمامى اين جاذبه ها و ديگر جاذبه هاى گيلان ، اين استان را در رديف چهار استان اول گردشگرى كشور مطرح كرده است. «ماسوله»، شهرى است تاريخى با بنا هاى زنجيروار ، پلكانى و كاهگلى كه از دره اى سبز با رودى خروشان آغاز و در افقى از ابر و مه امتداد مى يابد.
در ماسوله همه پنجره ها روبه آفتاب باز مى شود، نور خورشيد در قلب همه خانه ها نفوذ مى كند و گلدان هاى شمعدانى پر از گل به پنجره هاى چوبين و سنتى منازل زيبايى خاصى بخشيده است.
در ماسوله هربنايى متكى به بناى پايين دست است و مجموعه اين بناها از طريق راهرو هاى باريك طولى و دهليز هاى پرپيچ و تاب سنگ فرش شده به سازه هاى هم سطح و فوقانى راه مى يابد.
نسيم خنك و مرطوب از راهروى تو در توى ماسوله به آرامى مى خزد و در آنسوى پنجره هاى چوبى و خوش نماى خانه ها،همه براى ورود ميهمانان وگردشگران انتظار مى كشند.
«قلعه رودخان»، برفراز قله اى رفيع و درفاصله ۲۵ كيلومترى جنوب شرقى شهر فومن ،آنجا كه انبوه درختان جنگلى قد برافراشته اند، نظاره گر گذشت هزاره هاست.
گرچه قرن هاست كه اين دژ ميزبان باد و باران و برگ هاى زرد فرو افتاده از انبوه درختان جنگلى است، اما باگذشت اين همه سال مى توان همهمه ستوران و پژواك صداى پاى قراولان ساسانى را برسنگ فرش هاى آن شنيد ، حتى شمايل نگهبانان و سربازان را تجسم و خستگى را در عمق نگاهشان ديد. كوره راهى صعب و نفس گير در گذر از دالانى سبز و پوشيده از انبوه درختان جنگلى سربه فلك كشيده، در مسير جويبارى زلال به دروازه قلعه رودخان و عمق تاريخ آن منتهى مى شود.
اين بار به سمت شرق و ميان ابرها «ديلمان» گيلان ، شهرها و آبادى ها را يكى پس از ديگرى پشت سر مى گذاريم ، كوچصفهان، لولمان ، آستانه اشرفيه، سياهكل و آغاز جاده ييلاقى ديلمان.
دو طرف جاده تاچشم كار مى كند بخشش طبيعت است و گاه دست ساز هاى انسانى.
كلبه هاى چوبى با ديوار هاى گلين و سقف هاى «كلش به سر» و دود گرم دودكش هاى آن حكايت از مرز بندى مالكيت شاليزارها دارد. در دو طرف جاده درختان صنوبر سر به بلندا گذاشته،جاده را به سمت كوهستان در مى نورديم ، صداى آبشار از سمت راست، رودخانه مواج از سمت چپ جاده با صداى پرندگان در هم آميخته، حالت بى نظيرى است، واقعاً كدام موزيسين مى تواند اين نت ها را بازسازى كند؟
سمت چپ، جنگل انبوه است و تنها رگه هايى از آفتاب ، جسورانه توانسته اند از ميان اين درختان بلند كه ارتفاعشان به ده ها متر مى رسد، عبور كنند و ديدى اندك بيافرينند.
گاه از ميان صخره هاى عظيم سبز آبراهه هايى روان است و صداى آن مسافران را مى خواند تا با خنكاى آن سر و رويى جلا دهند. به برگ هاى پهن خردل رسيد ه ايم، همچنان در راهيم، ديگر كم كم درختان جاى خود را به مراتعى بس وسيع مى دهند كه اسب هاى سياه،سفيد و قهو ه اى آزادانه در حال چرا هستند. براستى اگر همه ما ايرانيان مالك اين همه بخشش خداوندى هستيم آيا براى حفظ آن براى نسل هاى آينده مسئول نيستيم؟
